Resulta patético ver á caste dirixente, política, xornalística e bancaria, facendo un chamamento á calma e pedindo respecto "ás regras de xogo democrático" ante as avalanchas de manifestacións "escrache" ante domicilios de políticos e de partidos.Se só o fan ante as portas do PP estan a equivocar, como o corrobora a oposición manifestada por Felipe González cuxas barbas pon en remollo.¿Con que cara poden pedir respecto "ás regras do xogo democrático" con 6 millóns de parados, 10 millóns de pobres, dous millóns de familias sen recurso algún, con máis de 200 mil execucións hipotecarias e constantes desafiuzamentos?

A actual política de distanciamento entre a sociedade e a clase dirixente española acabaría cun enconamiento contra a caste dominante. O 15M, os indignados e, agora, os escraches, non son máis que manifestacións dese descontento popular. Outra cousa é que os manipuladores de quenda tenten, a río revolto, facer seus estes movementos mediante a inoculación de "líderes" comunistas como Xullo Anguita e Ana Colau, pero iso non deslegitima as súas iniciativas como tampouco o fai o que as exerciten ante a porta da casa de quen lles da gana sinalar como responsables da situación actual. Se só o fan ante as portas do PP estan a equivocar, como o corrobora a oposición manifestada por Felipe González cuxas barbas pon en remollo.
PP e PSOE son, xunto coa banca e os poderes mediáticos, o catro patas desta oligocracia que sente colla e que pide a berros a súa propia estabilidade a base de pedir o respecto ás súas propias regras. Con que cara poden pedir respecto "ás regras do xogo democrático" con 6 millóns de parados, 10 millóns de pobres, dous millóns de familias sen recurso algún, con máis de 200 mil execucións hipotecarias e constantes desafiuzamentos? Non é un auténtico escrache fiscal o sistema impositivo español, próximo á confiscación, o que sofre a clase media mentres os banqueiros e políticos téñeno a recado en Suíza e paraísos fiscais? E por que non falamos dos escraches mediáticos aos que nos someten impunemente prensa, radio e televisión, como mamporreros da nosa clase política corrupta? A que regras de xogo refírense? Talvez fágano respecto das que sosteñen este estado social en ruínas que vai camiño de liquidar a xustiza, educación e sanidade pública e que fixo que os principios e dereitos constitucionais ao traballo, a unha vivenda digna e a uns servizos públicos eficaces sexan, de xeito sinxelo, mentira, pura demagoxia barata e a expresión legal dunha farsa que ameaza a un gran escrache popular.
Non se pode pedir sensatez, cordura, diálogo, moderación nin consenso e "respecto ás regras do xogo" cando só unha parte cumpre o seu compromiso. Ou é que o políticos polo feito de selo tamén gozan de inmunidade absoluta para cumprir unha lei da que deberían ser os primeiros custodios e obrigados? Que bonito, hipócrita e deleznable é dar leccións co estómago cheo e coa mirada posta en avultadas contas de resultados ou na confortable nómina que cobran á conta do endebedamento xeral!
As normas só valen se valen para todos. A clase política segue cobrando e segue sen conseguir facer realidade as regras do xogo do estado social e democrático que, estas si, tranquilizarían as necesidades primarias, inquietudes colectivas e ambicións lexítimas dunha sociedade que sente burdamente enganada.
Afastar a expresión dese descontento colectivo non fará outra cousa que enconar, máis se cabe, as posicións atopadas. Afastar a 300 metros ao político de quenda para que non ouza o que si ou non se merece é, ademais de ilegal, un gravísimo erro que agranda 300 metros máis a gran brecha que divide ao pobo da clase dirixente.