E a tenor do que sucede con Grecia, máis dun terá que justificar aos europeos por que o 2,5% do territorio puxo ao bordo do abismo ao 97,5% restante. Ou o que é o mesmo, como é posible que un país pouco máis grande que Cataluña poida ter en albas un enorme pib equivalente a 9,2 billóns de euros, que é o que produce cada ano a eurozona a prezos de mercado. Nove veces máis que España e 40 veces máis que Grecia.
Antonis Samaras, o líder da oposición helena, non é, desde logo, Sócrates, pero dixo que non obrigará ao seu pobo a beber un medicamento que é, precisamente, a que lle está matando. Propor unha brusca subida de impostos como lle esixen tanto o FMI e a UE para desbloquear o segundo paquete de axudas é simplemente unha irresponsabilidade que abunda na idea de quen cren que a UE padece a xeración de políticos máis mediocres desde os pais fundadores.
Como dixo Stiglitz, a crise puxo a proba algunhas dogmas. Como o que responsabiliza á rixidez do mercado laboral do desemprego. Aos países con salarios máis flexibles, como Estados Unidos, lles ha ir peor nesta crise que ás economías do norte de Europa, entre elas Alemaña. E a medida que os salarios se debiliten, crecerá a morosidade hipotecaria e os problemas no mercado inmobiliario agravaranse. O consumo seguirá baixo mínimos e o paro seguirá polas nubes. Esta é a cicuta que percorre Europa
