'Dimisión', velaquí unha palabra que parece desaparecer do dicionario dos nosos políticos. Dun tempo para acó só dimiten se non queda máis remedio. O último desastre electoral volveu a pór de relevo esta falta de iniciativa. Non se lles pide que se practiquen o harakiri ou se queimen ao bonzo seguindo os canons xaponeses, pero si é sorprendente que xa nin a autoridade das urnas poida con eles...

 Hai quen, mesmo, téntano argumentar. O secretario xeral dos socialistas valencianos, Jorge Alarte, dixo: "E dimitir para que, para eu estar contento comigo mesmo, sentirme liberado, irme a casa e dicir que ben, como me imbuín de ética e de coherencia con todo o que dixen" Non, o que teño que facer é seguir.
Os políticos españois, case todos eles, acceden á política porque buscan un modus vivendi.Están a buscar un posto de responsabilidade que lles poida servir a eles para negocios, para ter boa axenda de contactos, ou para conseguir un posto de traballo.Antes tiñan os seus traballos e oficios pero agora se quedan sen posto, vanse directos ao paro.
É ese concepto de que, o que se move , non sae na foto, a idea de que hai que estar porque o que dimite perde o sitio para sempre. Ninguén asume o custo do fracaso da súa xestión. Aquí quen rompe, non paga.
A realidade demostra ao final que a teoría se queda nos libros e as teses do que debería ser un político en democracia non son máis que meros soños, utopías que se dan de bruzos contra escanos, despachos e bastóns de mando.