Dispomos só das estimacións de estudos realizados por entidades privadas ou profesionais.
O Grupo Adecco, por exemplo, asegura que 166.000 licenciados víronse obrigados a abandonar España o pasado ano ante a ausencia de perspectivas laborais. O Sindicato de Arquitectos acaba de facer público outro informe, neste caso sobre este grupo profesional, que asegura que o 73% dos arquitectos españois exponse marcharse do país en busca de traballo, e o pasado xaneiro a chanceler alemá Angela Merkel (Alemaña ten unha taxa de paro do 6,9%) anunciou un proxecto de cooperación bilateral con España para contratar aos entre 500.000 e 800.000 empregados especializados, sobre todo no terreo da enxeñaría e as telecomunicacións, que necesitan e non atopan.
A taxa de paro xuvenil alcanza un 40%, o dobre da nacional, o que dá conta do futuro profesional e persoal que espera aos nosos fillos, a xeración mellor preparada do noso país e a máis maltratada. Un malgasto indecente de diñeiro investido na súa formación (o do Estado e o dos pais) que non reverte no noso país, senón nos destinos onde lles ofrecen un traballo digno e cunha remuneración acorde á súa formación. Nós, en cambio, vivimos no mundo ao revés, porque aos que non temos no paro están no tallo con contratos precarios e mal pagos. O 25% de quen teñen a sorte de ter traballo fano con contratos temporais.
A situación que vivimos lembra á España de Franco, que na década do sesenta obrigou a dous millóns de españois a emigrar para gañarse a vida. Entón eran obreiros manuais, pouco cualificados, e agora todo o contrario. O desarraigamento, entón e agora, é o mesmo, porque non é igual traballar noutro país por propia decisión, o que supón unha experiencia sen dúbida enriquecedora, que facelo por obrigación. Moitos dos que se van xa non volven porque senten recoñecidos e respectados, dous conceptos imprescindibles para sentirse integrado, e xa o di o refrán, "un non é de onde nace, senón de onde pace".
Ao ditador veulle estupendamente aquel éxodo masivo porque se quitaba de encima un problema e, ademais, o diñeiro que os emigrantes enviaban ás súas familias foi o principal achegue de divisas durante os anos 60 e 70, que serviu para equilibrar o déficit do país. Cojonudo, con perdón. Supoño que os nosos mozos non necesitan virar parte do salario ás súas familias como entón, senón que o invisten nos países que lles acolleron. Fan ben.
